Urban exploring in de oude Meelfabriek.

De oude meelfabriek, een rondje urban exploring (=manoeuvreren) tussen duivenpoep en verrotte vloertjes.
In het centrum van Leiden staat een oude meelfabriek, hij staat er al jaren, sinds 1884 om precies te zijn. Zoals zoveel van collega-oude fabrieksgebouwen tegenwoordig zijn er ook voor de meelfabriek plannen voor herinrichting. Behoud van industrieel erfgoed, op zich een goede zaak. Plannen zijn plannen, en zolang plannen nog niet zijn omgezet in uitvoering staat de fabriek er bij zoals ie is achtergelaten bij de sluiting in 1988. Dus interessant voor nieuwgierige fotografen, en dus was ik er snel bij toen ik hoorde dat je d’r gratis (welliswaar georganiseerd) in mag!

Het complex bestaat uit verschillende gebouwen die elk hun eigen karakter hebben, grotendeels overgenomen door onze gevleugelde vrienden van het geslacht Columbidae, meestal middelgrote, compact gebouwde vogels met volle, ronde borst en kleine kop, oftewel de duif. De vogels zelf, in allerlei variaties tussen dood en levend, plus een zeer ruime hoeveelheid van hun uitwerpselen zijn in ruime mate aanwezig, maar dat mocht de pret niet drukken. In gezelschap van een horde collega-fotografen (en een aantal modellen die door sommige van hen waren meegenomen, want de locatie is zo leuk…!) heb ik de gebouwen van binnen en buiten uitgekamd, statiefje mee, want lastig licht her en der. Urbexen op z’n best, glibberen over roestige trappen, uitglijden over duivenlijkjes, ontwijken van verrotte houten vloeren waardoor je ineens een paar verdiepingen lager kunt eindigen, en continu proberen de vergankelijkheid in alle soorten en maten vast te leggen. Leuk! Onderweg kom je je collega’s tegen: kijk eens op mijn schermpje, gaaf joh, ben ik net geweest, 10 verdiepingen de roestige trap op, en dan naar links, mooi licht joh! Genieten was het, en het smaakt naar meer. Daarvoor moet ik toch maar eens over de grens want urbexen in Nederland gebeurt toch op z’n Nederlands, lekker strak georganiseerd je leven wagen.