Als kind in Friesland groeide ik op met Sint Maarten, elk jaar op 11 november één groot feest. Met al dan niet zelfgemaakte lampionnen trok ik met mijn vriendjes langs alle voordeuren in de buurt om luidkeels ons Sint Maarten repertoire ten gehore te brengen. Het einddoel was natuurlijk om zoveel mogelijk lekkers te verzamelen in de plastic tassen die onze moeders ons hadden meegegeven.
Het vuur van Sint Maarten is bij mij nooit gedoofd. Na mijn jeugd in Friesland woonde ik steeds in steden (Groningen, Amsterdam) waar de prachtige traditie ook in ere wordt gehouden.
Utrecht, de stad van Sint Maarten.
Toen mijn vrouw en ik vijftien jaar geleden in Utrecht neerstreken hadden we nog niet zo heel snel in de gaten welke bijzondere band onze nieuwe woonplaats met Sint Maarten heeft. Natuurlijk, die rood-witte kleuren in het stadswapen en op de shirts van de FC, die vielen wel op, maar wisten wij veel dat er een verband was met die jaarlijkse lampionnen en zakken snoep….
Elk jaar op 11 november bleek het gelukkig ook hier weer een feest met de vele kinderen die aan onze voordeur hun Sint Maarten repertoire kwamen zingen. Het kwartje viel uiteindelijk toen onze oudste dochter voor het eerst met haar lampion op pad mocht. Voorafgaand aan de expeditie langs de deuren in onze buurt werd er door de parochianen van de Gerardus Majella parochie, verbonden aan de kerk met dezelfde naam bij ons om de hoek, hét verhaal verteld. Hét verhaal van Sint Maarten die niets minder dan dé beschermheilige van onze stad bleek te zijn!
Sint Martinus (313 – 11 november 397), bisschop van Tours.
Het verhaal is prachtig. De barmhartige militair Martinus die een deel van zijn rode mantel schonk aan een naakte bedelaar bij de stadspoort van Amiens (waardoor een deel van zijn witte ondermantel zichtbaar werd). Later zag hij in en droom dat hij zijn mantel met niemand minder dan Jezus zelf had gedeeld. Martinus verliet het leger, liet zich dopen en schopte het later tot bisschop van Tours. Hij werd al snel heilig verklaard in het Frankische rijk, hij werd hét symbool van naastenliefde en solidariteit.
De Franken veroverden Utrecht en bouwden daar een kerkje vlakbij het Romeinse Castellum, op het huidige Domplein. Ze namen de verhalen over hun held Sint Maarten mee. In de 7e eeuw zorgden de missionarissen Willibrord en Bonifatius vervolgens voor verdere promotie. Ze verbonden Sint Maarten aan de stad Utrecht, en zo geschiedde.
Zoals ik al schreef is het vuur van Sint Maarten bij mij nooit gedoofd. In mijn huidige woonplaats wordt zoals op veel plaatsen op 11 november het feest van het delen, de daad van barmhartigheid van Sint Maarten gevierd. Maar in onze stad gebeurt nog veel meer, hoe kan het ook anders? In de dagen voorafgaand aan 11 november wordt het vuur van Sint Maarten ontstoken, letterlijk. Hierna vindt de jaarlijkse Sint Maarten Parade plaats, altijd op de zaterdagavond voorafgaand aan 11 november.
Sint Maarten parade voor mijn lens.
De Sint Maarten parade is een optocht door de binnenstad van Utrecht. Het is een feest van licht, theater en muziek. De meest fantastische lichtobjecten worden meegevoerd en één van deze lichtobjecten stelt altijd de hoofdrolspeler zelf voor, zittend op zijn paard. Iedereen mag meedoen en dat zorgt voor een bont gezelschap van jong en oud.
Voor één van mijn opdrachtgevers, het Utrechts Monumentenfonds (UMF), mocht ik afgelopen jaar de parade op een bijzondere manier beleven. De parade trekt langs een aantal prachtige monumentale panden van het UMF en daarom wilden ze graag sfeerbeelden van het evenement.
Als fotograaf met een passie voor (cultureel) erfgoed was de beleving voor mij misschien wel nog magischer omdat ik letterlijk een deel werd van het geheel. Ik liep voor de parade uit maar dook er ook middenin. Hierdoor ervoer ik heel intens de waterval van licht, kleur en geluid om mij heen. Ik fotografeerde de levende geschiedenis, het levende erfgoed en ik voelde me als een vis in het water.
Een deel van mijn foto’s van die voor mij magische avond wil ik graag laten zien.
